بیماری التهاب یا ورم روده(کرون) علائم و درمان

بیماری کرون یک بیماری التهابی روده است که باعث التهاب دستگاه گوارش می‌شود و ممکن است به درد شکمی، اسهال شدید، خستگی، کاهش وزن و سوءتغذیه منجر شود. التهاب ناشی از بیماری کرون می‌تواند نواحی مختلف دستگاه گوارش را در افراد مختلف درگیر کند. التهاب ناشی از بیماری کرون اغلب به لایه‌های بافت روده آسیب می‌رساند. بیماری کرون می‌تواند دردناک و ناتوان‌کننده باشد و گاهی اوقات ممکن است عوارض خطرناک همچون مرگ داشته باشد. در حالی که هیچ درمان قطعی برای بیماری کرون وجود ندارد، درمان می‌تواند علائم و نشانه‌های این بیماری را کاهش دهد و حتی باعث بهبودی طولانی‌مدت شود. درمان در بسیاری از افراد مبتلابه بیماری کرون باعث بهبود عملکرد روده شده است.

علل

علت دقیق بیماری کرون هنوز معلوم نیست. درگذشته رژیم غذایی و استرس از عوامل احتمالی ابتلا به بیماری محسوب می‌شد اما در حال حاضر پزشکان می‌دانند که این عوامل ممکن است تشدیدکننده وضعیت باشند اما باعث ایجاد بیماری کرون نمی‌شود.

• سیستم ایمنی. ممکن است یک ویروس یا باکتری باعث ایجاد بیماری کرون شود. هنگامی که سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با میکروارگانیسم‌های مهاجم تلاش می‌کند، واکنش غیرطبیعی سیستم ایمنی باعث می‌شود سیستم ایمنی بدن به سلول‌های دستگاه گوارش نیز حمله کند.
• وراثت. کرون در افرادی که اعضای خانواده‌شان نیز به این بیماری مبتلا بوده‌اند شایع‌تر است، بنابراین احتمالاً ژن در ابتلا افراد به بیماری نقش دارد. با این حال اکثر افراد مبتلا به بیماری کرون سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری را ندارند.

عوامل خطر

عوامل خطر احتمالی برای ایجاد بیماری کرون عبارت‌اند از:

• سن. بیماری کرون در هر سنی ممکن است اتفاق بیفتد اما احتمال پیشرفت بیماری در جوانان بیشتر است. در اکثر افراد مبتلا به بیماری کرون، تشخیص در حدود 30 سالگی اتفاق می‌افتد.
• سیگار کشیدن.
• داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی. این داروها شامل ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم، دیکلوفناک سدیم هستند. اگرچه این داروها بیماری کرون را ایجاد نمی‌کنند اما می‌توانند منجر به التهاب روده شوند که بیماری کرون را تشدید می‌کند.

علائم

در برخی از افراد مبتلا به بیماری کرون تنها قسمت انتهای روده کوچک تحت تأثیر قرار می‌گیرد. در سایر موارد این بیماری به بخشی از روده بزرگ محدود می‌شود. شایع‌ترین مناطق تحت تأثیر بیماری کرون آخرین بخش روده کوچک و روده بزرگ است.
علائم و نشانه‌های بیماری کرون می‌تواند از خفیف تا شدید متفاوت باشد. این علائم معمولاً به‌تدریج پیشرفت می‌کنند اما گاهی هم به‌صورت ناگهانی و بدون هشدار ایجاد می‌شوند. بیمار همچنین ممکن است دوره‌های زمانی را تجربه کند که هیچ علائم یا نشانه‌ای از بیماری وجود ندارد. وقتی بیماری در فاز فعال است علائم و نشانه‌ها عبارت‌اند از:

• اسهال
• تب
• خستگی
• شکم درد و دل‌پیچه
• مدفوع خونی
• زخم‌های دهانی
• کاهش اشتها و کاهش وزن
• درد یا چرک در نزدیکی یا اطراف حنجره به علت التهاب

افراد مبتلا به بیماری کرون شدید ممکن است علائم زیر را تجربه کنند:

• التهاب پوست، چشم‌ها و مفاصل
• التهاب مجاری صفراوی یا کبد
• اختلال رشد یا رشد جنسی در کودکان

تشخیص

پزشک معمولاً بیماری کرون را تنها پس از حذف احتمال وجود بیماری‌های دیگر با علائم یکسان تشخیص می‌دهد. هیچ تستی برای تشخیص بیماری کرون وجود ندارد.
پزشک به‌احتمال زیاد از ترکیبی از آزمایش‌ها برای کمک به تائید تشخیص بیماری کرون استفاده خواهد کرد، از جمله:

• آزمایش‌های کم‌خونی یا عفونت. پزشک ممکن است آزمایش‌های خون را برای بررسی کم‌خونی، وضعیتی که در آن گلبول‌های قرمز کافی برای حمل اکسیژن کافی به بافت‌های بدن وجود ندارد، یا برای بررسی علامت‌های عفونت تجویز می‌کند. متخصصان در حال حاضر آنتی‌بادی یا آزمایش ژنتیکی برای تشخیص بیماری کرون را توصیه نمی‌کنند.
• آزمایش تست خون مخفی در مدفوع. بیمار ممکن است نیاز به ارائه نمونه مدفوع داشته باشد تا پزشک بتواند خون پنهانی (مخفی) در مدفوعش را آزمایش کند.
• کولونوسکوپی. این تست اجازه می‌دهد تا پزشک کلون روده و انتهای روده کوچک را با استفاده از یک لوله نازک، انعطاف‌پذیر و روشن همراه با دوربین متصل شده به‌طور کامل مشاهده کند. در طی روش پزشک همچنین می‌تواند نمونه‌های کوچک بافتی (بیوپسی) را برای تجزیه‌وتحلیل آزمایشگاهی بگیرد که احتمالاً به تشخیص بیماری کمک می‌کند.
• سی‌تی‌اسکن. بیمار ممکن است سی‌تی‌اسکن شود. سی‌تی‌اسکن نوعی خاص از عکس‌برداری اشعه X است که جزئیات بیشتری را نسبت به اشعه ایکس استاندارد انجام می‌دهد. این تست کل روده و همچنین بافت خارج از روده را بررسی می‌کند.
• کپسول آندوسکوپی. برای این آزمایش بیمار کپسول مخصوصی را می‌بلعد که یک دوربین در آن تعبیه‌شده است. دوربین عکس‌هایی از روده کوچک می‌گیرد که به ضبط کننده‌ای بر روی کمربند متصل به بیمار منتقل می‌شود. سپس تصاویر به یک رایانه منتقل و در یک مانیتور نمایش داده می‌شود و برای احتمال وجود علائم بیماری کرون بررسی می‌شود.
• انتروسکوپی با کمک بالون. این تست روشی است که پزشک را قادر می‌سازد تا روده کوچک را که آندوسکوپی‌های استاندارد دسترسی پیدا نمی‌کنند، بیشتر بررسی کند. این تکنیک زمانی مفید است که کپسول آندوسکوپی ناهنجاری‌هایی را نشان می‌دهد اما تشخیص هنوز قطعی نشده است. 

درمان

آنتی‌بیوتیک‌ها

مترونیدازول، سیپروفلوکساسین و سایر آنتی‌بیوتیک‌ها ممکن است هنگام عفونت یا برای درمان عوارض بیماری کرون استفاده شوند.

آمینوسالیسیلات

این داروها به‌صورت خوراکی یا شیاف مقعدی به کار می‌روند تا از التهاب روده جلوگیری کنند و معمولاً برای درمان علائم خفیف تا متوسط ​​کرون استفاده می‌شوند.

کورتیکواستروئیدها (آستروئیدها)

با توجه به نوع خوراکی، تزریقی، شیاف مقعدی یا داخل وریدی بودن آن‌ها، این داروها با سرکوب سیستم ایمنی بدن باعث کاهش التهاب می‌شوند و معمولاً برای کمک به علائم متوسط ​​و شدید کرون کمک می‌کنند. آستروئیدها برای استفاده درازمدت در نظر گرفته نمی‌شوند؛ آن‌ها برای کنترل کوتاه‌مدت علائم التهاب روده و پیشرفت بیماری مناسب هستند. این دارو اگر به‌طور مناسب استفاده نشود ممکن است باعث وابستگی بیماران به استروئید یا مقاومت بدن در برابر این دارو شود.

اصلاح‌کننده‌های ایمنی (ایمونومولاتور)

این داروها که به‌صورت خوراکی یا تزریقی استفاده می‌شوند پاسخ ایمنی بدن را خنثی می‌کنند و بنابراین التهاب ایجاد نمی‌شود.

درمان‌های بیولوژیک

این نوع داروها برای کاهش التهاب سیستم ایمنی را باهدف قرار دادن یک مسیر خاص سرکوب می‌کند و معمولاً برای افرادی که به درمان‌های معمول پاسخ نداده‌اند، تجویز می‌شوند.

تغذیه‌درمانی

پزشک ممکن است رژیم خاصی را از طریق لوله تغذیه (تغذیه انتروال)یا تزریق مواد مغذی به ورید (تغذیه وریدی) برای درمان بیماری کرون توصیه کند. این کار می‌تواند تغذیه کلی بیماران را بهبود بخشد و اجازه می‌دهد که روده استراحت کند. استراحت روده می‌تواند التهاب را در کوتاه‌مدت کاهش دهد.
پزشک ممکن است مدت کوتاهی از تغذیه‌درمانی استفاده کند و آن را با داروهایی مانند سرکوب‌کننده های سیستم ایمنی بدن ترکیب کند. تغذیه انتروال و تغذیه وریدی معمولاً برای افراد قبل از عمل جراحی یا زمانی که داروهای دیگر علائم را کنترل نکند استفاده می‌شود. پزشک همچنین ممکن است رژیم کم فیبر را توصیه کند تا درصورتی‌که بیمار روده باریکی دارد خطر انسداد روده را کاهش دهد.

جراحی

اگر تغییر رژیم غذایی و شیوه زندگی، دارودرمانی یا سایر درمان‌ها علائم و نشانه‌های بیمار را از بین نبرد پزشک ممکن است عمل جراحی را توصیه کند. تقریباً نیمی از افرادی که بیماری کرون دارند حداقل به یک عمل جراحی نیاز پیدا می‌کنند. با این حال، جراحی بیماری کرون را درمان نمی‌کند. در جراحی، جراح بخش آسیب‌دیده دستگاه گوارش بیمار را برمی‌دارد و سپس بخش‌های سالم را دوباره به هم متصل می‌کند. جراحی همچنین ممکن است برای بستن فیستول و آبسه‌های سرباز استفاده شود. مزایای جراحی برای بیماری کرون معمولاً موقت است. این بیماری اغلب در نزدیکی بافت متصل شده مجدداً ایجاد می‌شود. بهترین روش این است که پس از جراحی از دارو نیز برای به حداقل رساندن خطر عود بیماری استفاده شود.

عوارض

بیماری کرون ممکن است منجر به یک یا چند عارضه زیر شود:

• انسداد روده
• زخم معده
• فیستول
• فیشر مقعد
• سوءتغذیه
• سرطان روده بزرگ
• کم‌خونی، اختلالات پوستی، پوکی استخوان، آرتریت و کیسه صفرا یا بیماری کبد.

مصرف کورتیکواستروئیدها می‌تواند خطر ابتلا به پوکی استخوان، شکستگی استخوان، آب مروارید، گلوکوم، دیابت و فشارخون بالا را به همراه داشته باشند.